Taş Ustası
Bir TAŞ USTASI kocaman bir dağdan taş çıkartıyordu. Kızgın güneş, tepesine vuruyordu ve onu terletiyordu. Keşke gök yüzündeki GÜNEŞ olabilseydim, onun gibi dünyayı ısıtabilseydim, diyordu.
Nasıl olduğuysa, birden gökyüzündeki GÜNEŞ oluverdi. Işınlarını ve sıcaklığını dünyaya gönderiyordu ve etrafına güç saçıyordu. Bir müddet sonra, bulutlar gök yüzünde yoğunlaşmaya ve güneşin ışınlarına geçit vermemeye başladı.
Bulutlar benim ışığıma geçit vermezse, güneşten daha güçlü olmalı.... diye düşünüyordu.
Birden BULUT oluverdi. Güneş ışınlarının dünyayı aydınlatmasını engelliyordu.
Bazen güneşin önüne geçip gölge veriyordu, bazen de kuvvetli yağmurlar yağdırıyordu. Kısa bir müddet sonra, güçlü bir rüzgar esmeye ve devasa bulutu dağıtmaya başladı. Devasa BULUT şimdi parça parça olmuş, pamuk taneleri gibi gök yüzünü süslüyordu, ancak ne yağmur yağdırabiliyordu, ne de gölge verebiliyordu.
Eğer rüzgar bulutları dağıtabilecek güçteyse, ben RÜZGAR olayım, diyordu.
RÜZGAR olunca, güçlü bir şekilde esmeye başladı ve önüne gelen her şeyi dağıtıyordu. Bulutları, insanların başındaki şapkaları, ağaçlardaki yaprakları.., hiç bir şey ona karşı dayanamıyordu...
Coşkuyla esmeye devam ederken, birden önüne bir DAĞ çıkıverdi. Dağ hızını kesti, sert bir şekilde dağa çarptı ve orada kaldı. Ne kadar zorladıysa, faydasızdı, dağ ona geçit vermiyordu.
Ben bir dağ olsaydım, bunlar başıma gelmezdi, diyordu bu sefer.
Birden DAĞ oluverdi...
Tam heybetli bir DAĞ olmanın keyfini sürerken, kulağına bir ses geldi....
Aşağı baktığında, kimi görsün..?
TAŞ USTASINI....dağı parçalara ayırırken...!
Bir anda en güçlü görünenin bile, onu etkisizleştirecek başka bir güç çıkabilir.
Asıl önemli olan, insanın KENDİ ÖZÜNDEKİ GÜCÜN farkına varabilmesidir.
GÜÇ, BAŞARI ve SEVGİ dolu bir hafta geçirmeniz dileğimle,
Sevgiyle kalın...!
Nasıl olduğuysa, birden gökyüzündeki GÜNEŞ oluverdi. Işınlarını ve sıcaklığını dünyaya gönderiyordu ve etrafına güç saçıyordu. Bir müddet sonra, bulutlar gök yüzünde yoğunlaşmaya ve güneşin ışınlarına geçit vermemeye başladı.
Bulutlar benim ışığıma geçit vermezse, güneşten daha güçlü olmalı.... diye düşünüyordu.
Birden BULUT oluverdi. Güneş ışınlarının dünyayı aydınlatmasını engelliyordu.
Bazen güneşin önüne geçip gölge veriyordu, bazen de kuvvetli yağmurlar yağdırıyordu. Kısa bir müddet sonra, güçlü bir rüzgar esmeye ve devasa bulutu dağıtmaya başladı. Devasa BULUT şimdi parça parça olmuş, pamuk taneleri gibi gök yüzünü süslüyordu, ancak ne yağmur yağdırabiliyordu, ne de gölge verebiliyordu.
Eğer rüzgar bulutları dağıtabilecek güçteyse, ben RÜZGAR olayım, diyordu.
RÜZGAR olunca, güçlü bir şekilde esmeye başladı ve önüne gelen her şeyi dağıtıyordu. Bulutları, insanların başındaki şapkaları, ağaçlardaki yaprakları.., hiç bir şey ona karşı dayanamıyordu...
Coşkuyla esmeye devam ederken, birden önüne bir DAĞ çıkıverdi. Dağ hızını kesti, sert bir şekilde dağa çarptı ve orada kaldı. Ne kadar zorladıysa, faydasızdı, dağ ona geçit vermiyordu.
Ben bir dağ olsaydım, bunlar başıma gelmezdi, diyordu bu sefer.
Birden DAĞ oluverdi...
Tam heybetli bir DAĞ olmanın keyfini sürerken, kulağına bir ses geldi....
Aşağı baktığında, kimi görsün..?
TAŞ USTASINI....dağı parçalara ayırırken...!
Bir anda en güçlü görünenin bile, onu etkisizleştirecek başka bir güç çıkabilir.
Asıl önemli olan, insanın KENDİ ÖZÜNDEKİ GÜCÜN farkına varabilmesidir.
GÜÇ, BAŞARI ve SEVGİ dolu bir hafta geçirmeniz dileğimle,
Sevgiyle kalın...!
